ik heb zelf een zoon en dochter met ADD en zelf heb ik het (denk ik)ook.
Zelf heb ik mijn kinderen al "op tijd" willen ondersteunen, helpen met eea vanaf einde lagere school maar dat werkte ook niet omdat ze " normaal" willen zijn" en zeker in de puberteit er niks van wilden weten, vooral zoon.
En die zorgen van mij en eea willen verkomen was ook erg lastig en moeten ze toch zelf eerst tegen aan lopen, hoe lastig ook. Het zit ook altijd in mijn achterhoofd van als het maar goed blijft gaan. Het zit bij ons ook in de familie waardoor ik zo bezorgd ben waarmee ik veel heb meegemaakt qua depressie enz. Maar belangrijk is dat er vooral veel meer openheid over komt, maar helaas nog altijd veel onbegrip en het is ook moeilijk te begrijpen als je er zelf niet mee te maken hebt en bepaalde dingen veel pubers en mensen hebben alleen AD(H)D ers 100 x erger.