Overslaan en naar de inhoud gaan

Primaire tabs

108. Beste Psychiater
Ervaringen

Beste Psychiater

Het is alweer een aantal jaren geleden dat mijn zoon (toen 11 jaar) bij u onder behandeling was in verband met zijn agressieve gedrag. Uw eerste diagnose toentertijd was Post Traumatisch Stress Syndroom (PTSS). Mijn zoon herkende zich daar totaal niet in. Uw advies was EMDR (therapie tegen PTSS). Mijn zoon had een paar gesprekken met u om te kijken of er een situatie was waarop u EMDR kon toepassen. Maar mijn zoon wimpelde alles af. Volgens hem had hij nergens problemen mee. EMDR kon daardoor niet uitgevoerd worden. Verdere behandeling en gesprekken bleven uit. Dit was voor mij een grote teleurstelling want de agressie thuis bleef.

Een jaar nadien heb ik weer contact met u gezocht omdat ik zijn agressieve gedrag niet langer hanteerbaar vond. Na een gesprek met mijn zoon en mij heeft u besloten mijn zoon dan maar aan te melden voor een cursus Agressie Regulatie. Er was een wachttijd van een jaar. Gelukkig heeft mijn zoon hieraan deelgenomen. In de cursus heeft hij geleerd om de situatie te verlaten als hij zijn stressniveau voelt oplopen. Dit gaat over het algemeen goed. Hij is nog wel eens boos maar hij weet er goed mee om te gaan. Dit gaf mij op dat moment even rust. Deze situatie maakte mij zo machteloos. Als moeder is het vreselijk om je zoon zo ontzettend boos te zien worden en te moeten wachten op de juiste hulp.

Mijn zoon is inmiddels 16 jaar en gaat naar school middels een zorgboerderij. Zijn leerkrachten en hulpverlener van de zorgboerderij gaven aan dat er met mijn zoon mogelijk meer aan de hand was dan alleen PTSS. De afgelopen weken ben ik daarom met mijn zoon weer bij u geweest voor een gesprek. Het doel was om in kaart te brengen of er bij mijn zoon naast de diagnose van PTSS mogelijk ook sprake zou kunnen zijn van een andere stoornis. Mijn zoon kan zich nauwelijks concentreren, is altijd in beweging, erg vergeetachtig en nog steeds ontploft hij soms uit het niets. Na de gevoerde gesprekken met mijn zoon heeft u toen geweigerd om er een diagnose aan te geven. En mijn zoon en ik werden onverrichter zake naar huis gestuurd. Dit terwijl mijn zoon echt vastliep en erg druk was. Mijn zoon en ik waren teleurgesteld, we voelden ons niet gehoord. U bleef steken bij het feit dat zijn vader suïcidaal was en dat mijn zoon daardoor opgegroeid is in een onveilige situatie. En dus kon het alleen PTSS zijn volgens u. Helaas heeft u het stukje informatie van mij, dat mijn zoon altijd al bijzonder gedrag heeft laten zien, zelfs al op de peuterspeelzaal, niet meegenomen in uw overweging. Het gaf ons een gevoel van afwijzing, want mijn zoon en ik waren inmiddels ten einde raad. Hij kreeg op school met andere kinderen steeds meer problemen, en inmiddels werd hij daardoor steeds onrustiger.

Ik heb uiteindelijk toch contact gezocht met de kinderarts die hem vanaf de geboorte al begeleidde, en ook zij gaf aan dat er een grote kans was dat mijn zoon naast zijn PTSS ook ADHD zou hebben. Er is toen een proefmedicatie met Ritalin door de kinderarts gestart. Zij stelde dat wanneer hij hiervan rustiger zou worden, dan was het zeker ADHD, werd hij drukker dan was het geen ADHD.

Gelukkig werd het gedrag van mijn zoon hanteerbaarder met deze medicatie. Zijn gedrag werd minder explosief. Wat was dit een verademing voor hem, maar ook voor ons als gezin. Eindelijk zagen we de lieve sociale jongen die hij eigenlijk was. En konden we samen genieten. Eindelijk niet meer op onze tenen lopen en doordat hij zich nu beter kon concentreren heeft hij ook zijn opleiding af kunnen maken. Hij heeft weer een toekomst en is gelukkig. Dit maakt mij als moeder zo ontzettend blij. Ik ben blij dat ik altijd in mijn zoon ben blijven geloven, dat ik voor hem ben opgekomen. Naar aanleiding van deze proefmedicatie heeft mijn zoon dan ook van u de diagnose ADHD gekregen.

Ik vind het teleurstellend dat u niet heeft geluisterd naar het onderbuikgevoel dat een moeder kan hebben. Ik ken mijn kind. Ik had al het gevoel dat er mogelijk meer aan de hand was. Wat jammer dat u niet heeft doorgevraagd en onderzoek doet naar de jongere jaren van mijn zoon. Nu heb ik zelf via de kinderarts mijn zoon verder geholpen. Wat heeft mij dit onnodige energie gekost. Dat mijn ex-man suïcidaal was doet uiteraard geen kind goed, maar is geen reden om het functioneren van mijn zoon niet verder te onderzoeken.

Zou het misschien voor de toekomst een idee kunnen zijn dat u ook contact opneemt met een kinderarts of professional die het kind al langer kent? En ook verder doorvraagt aan de ouders, hoe het kind was voordat er een ontwrichtende familieverhouding ontstond.

Met vriendelijke groet,

Anneke, een bezorgde moeder

Tips van Anneke

  1. Vertrouw op je onderbuikgevoel
  2. Zoek hulp bij hulpverlener die passend is voor jou en je naaste
  3. Blijf de persoon achter de aandoening zien

Deze brief is geschreven door een deelnemer van de Leergang Familie-ervaringsdeskundigheid van Saxion. de leergang FED. Klik hier voor meer informatie

Post review

(5) lezers vinden dit behulpzaam.

Helpt deze informatie jou?

loader

Reacties

Henk

Hieruit blijkt dat men meer moet luisteren naar de mensen die met de cliënt/patiënt omgaan.

Gebruiker registratie informatie banner

Log in om de meest relevante verhalen te krijgen die aansluiten bij jouw voorkeuren. Nog niet geregistreerd? Meld je gratis aan. Uiteraard gaan we zorgvuldig om met je privacy.