Overslaan en naar de inhoud gaan

Primaire tabs

Achtbaan
Ervaringen

De achtbaan van ons leven

Mijn dochter heeft een eetstoornis. En die heeft behoorlijk veel invloed op ons gezin, dat bestaat uit mijn man en mij, een dochter en twee zoons. Tijdens de maaltijden heerste er lange tijd een gespannen sfeer, er was veel stress in huis. 

Om de spanning eens te doorbreken en met z’n allen iets leuks te doen, besloten we naar een pretpark te gaan. We kozen Walibi. De kinderen zijn gek op achtbanen en die zijn daar volop. 
We bereidden de dag grondig voor: wát, wannéér en wáár gaan we eten. We namen de lunch - lekker veilig - mee en ook de tussendoortjes voor onze dochter. Na afloop zouden we traditiegetrouw naar Mac Donalds, waar onze dochter een maaltijdsalade kon eten. 

Die ochtend gingen we vroeg op pad, het was al druk in Walibi. Meteen maar in de achtbaan. Dat wil zeggen… de kinderen samen met mijn man, iemand moet toch op de tassen passen? Ik ben geen held met achtbanen, durf er echt niet in. Tijdens het wachten op mijn moedige gezinsleden had ik een leuk gesprek met een andere moeder die ook op de tassen paste. 

Opgetogen kwamen ze uit de achtbaan, heerlijk dat enthousiasme! Ik genoot ervan. ‘Mam, jij gaat ook’, smeekten de kinderen. ‘Nou nee, mij niet gezien’, was mijn reactie. Maar er was een gevoel in mij gaande, eigenlijk al een paar dagen: als mijn dochter zó ontzettend angstig is voor eten en tóch heel dapper de strijd aangaat en eet, zou ik dan niet mijn angst voor achtbanen kunnen overwinnen? Ik besprak het met mijn man en daarna met de kinderen. En ja, toen kon ik niet meer terug: ik ging samen met onze dochter in die enge houten achtbaan. Het kostte me bloed, zweet en tranen om alleen al in de rij te staan. Eenmaal in het karretje wilde ik er alleen maar weer uit. Maar ik bleef zitten. Denkend aan de dappere stappen die mijn dochter dagelijks zet. Daar vlogen we: ik hield de beugel angstvallig vast, mijn dochter strekte haar armen in de lucht en joelde. Pffff….moet dat nou? Maar ik gaf me over en wat genoot ik van de rit. Met mijn dochter veilig naast me, genietend. We werden heen en weer geslingerd, omhoog en omlaag, net als in het echte leven. Vol adrenaline stapte ik uit, de tranen stonden in mijn ogen. ‘I did it!’ Wát een gaaf gevoel. En wát was ik trots op mijn kinderen, alle drie, in de achtbaan van hun leven!  Het was fijn om samen op stap te zijn!

Tips van Mariëlle

  1. Blijf leuke dingen ondernemen met je gezin.
  2. Je kind ís geen eetstoornis maar hééft een eetstoornis. Blijf haar andere eigenschappen zien, kijk vooral naar haar positieve kanten.
  3. Maak afspraken en wees duidelijk in je verwachtingen. Dat wij van tevoren afgesproken hadden waar en wat we gingen eten, scheelde een hoop stress op de dag zelf.

Post review

(7) lezers vinden dit behulpzaam.

Helpt deze informatie jou?

loader

Reacties

Mara

Het is herkenbaar dat je als moeder ook kunt leren van je kinderen.

Hannette

Mooi dat ook mams iets overwint en laat zien dat uitdagingen aangaan moedig zijn.

Gebruiker registratie informatie banner

Log in om de meest relevante verhalen te krijgen die aansluiten bij jouw voorkeuren. Nog niet geregistreerd? Meld je gratis aan. Uiteraard gaan we zorgvuldig om met je privacy.