Ik zelf 2 verslaafde zoons heb

Het ontbreken van empathie, nooit kunnen denken dat dit bij ADD past. Dit helpt me geweldig.

Herkenbaar

Ik zelf een verslaafde zoon heb.
Ik vind het fijn te weten dat ik niet de enige ouder ben die problemen heeft. Ik gun dit uiteraard niemand!! En ik kan ervan leren hoe zij ermee omgaan in hun gezin...

Alleen al de titel. Het is een enorm domino effect, ook bij ons in het gezin. Ik wens(en werk) eraan dat er in de psychiatrie meer aandacht komt voor preventieve zorg voor naasten.

Heel veel herkenning van de gevoelens van de partner (vrouw)

Mijn zoon nu 32 al 12 jaar ketamine verslaafd is en ondanks meerdere klinische opnames iedere keer de fout weer ingaat.Moefeloos en verdrietig is loslaten nu de enige optie mog

Omdat ik hetzelfde meemaak. 37 jaar getrouwd met gevoelige man. Diagnose BPS. Waarin ik mij ook steeds in het vuur van de strijd afvraag of het nog wel zo moet en tegelijkertijd de kwetsbaarheid van hem zie. De beschuldigingen van zaken die hij me dan verwijt waar hijzelf debet aan is. Maar ook het berouw en schuldgevoel nadien en het mij verzekeren dat hij niet zou weten zonder mij te moeten leven. Zijn steeds maar weer proberen het oprecht beter te doen...

Heel herkenbaar verhaal en dito reacties. Fijn om te lezen dat je als partner van een add’er niet de enige bent die worstelt met de dagelijkse uitdagingen..

Het is heel herkenbaar. Mijn moeder schreeuwde vaak en was veel boos, maakte mij geregeld van streek als kind, terwijl ik een heel stil en rustig kind was. Nadat ik overstuur raakte (zoals zij dat noemt) ging mijn hoofd onder de kraan