Ervaringen

Een hand uitsteken

Naasten willen gesteund worden, niet gebruikt. Zij zijn de derde poot in de hulpverlening die nog te vaak wordt vergeten.

Zesenveertig jaar geleden trouwden wij. Ik was pas 19 jaar. Ik merkte al snel dat mijn vrouw psychisch minder sterk was. Ze leunde veel op mij, had mij echt nodig. Ik kreeg een baan in een andere plaats, maar we kregen daar pas vier maanden later een woning. Een weekendhuwelijk was het. Mijn vrouw had het zwaar zonder mij en ging naar de huisarts. Depressief, was de conclusie. Het ging uiteindelijk wat beter, maar een paar jaar later liep ze weer een deuk op. Jaren van therapieën, herstellingsoorden en opnames volgden.

Pas na de laatste opname kreeg ik rust. Ik merkte dat ik al die jaren op eieren had gelopen. De verpleging gaf aan dat ik me los moest maken van mijn rol als mantelzorger en hulpverlener en weer echtgenoot moest worden. Maar ik wist niet hoe. Veertig jaar heb ik voor haar gezorgd, ik hielp haar met alles. Ik had handvatten nodig, maar kreeg maar weinig antwoorden. Eigenlijk ben ik een onbestorven weduwnaar. Mijn vrouw is er niet meer, maar toch is ze er nog. Ik hield altijd de hoop dat ze weer naar huis kan, maar op een gegeven moment moest ik accepteren dat dat niet meer haalbaar is. Niet alleen voor haar, maar ook voor mij niet.

Twee jaar geleden volgde ik een cursus voor naasten. Hier kwam eigenlijk alles naar voren wat ik me in al die jaren zelf al had aangeleerd. Er werd me wel eens gevraagd waarom ik geen vragen stelde. Maar als je niet weet waar je naar moet vragen, gaat dat lastig.

Nu zet ik me in voor de adviesraad van naasten. De adviesraad heeft als doel om bij te dragen aan een optimale behandeling door ook naasten te betrekken. Wij proberen richting en duiding te geven, niet alleen aan naasten, maar ook aan het bestuur van de instelling. We willen de naasten van patiënten bijstaan, er echt voor ze zijn. Zij hebben een hand nodig. Het is niet nodig dat zij het wiel opnieuw moeten uitvinden. Het zogeheten ‘triadisch werken’ is het ideaalbeeld. Er moet niet alleen een lijntje zijn via de patiënt, maar ook van de hulpverlener naar de naaste en andersom. Dan zijn we op de goede weg.

Tips van Pieter